Een land vol tegenstellingen

India is voor mij een land vol tegenstellingen. Grote tegenstellingen met Nederland, tegenstellingen in manier van leven tussen de verschillende mensen en ook het zijn in India roept tegenstrijdige gevoelens bij mezelf op. India land vol tegenstellingen.

Het leven is hier eenvoudig. Veel mensen leven in huisjes van gevlochten palmbladen en zitten voor hun huisje buiten te koken. Ook buiten in een stroompje water de was doen, komt regelmatig voor. Toen we net door de straat liepen, branden er overal voor de huisjes tientallen kaarsjes. Het was een speciale hindi-feestdag. Een feestdag als deze is voor iedereen hier belangrijk, ook al leven de mensen in eenvoud. Half november was het Diwali, dit is ook een nationale feestdag. Op deze dag kregen de jongens dan ook allemaal vrij van school om naar huis te gaan. Op diwali trekken de mensen hun mooiste kleren aan en gaan bij familie en vrienden op bezoek om snoepjes uit te delen. Op deze dag wordt er veel vuurwerk afgestoken. Ook voor ons was deze dag bijzonder. Op straat was duidelijk te merken dat het een andere dag was dan alle andere dagen. 's Avonds hebben we lekker op 't dak vuurwerk zitten kijken. (bijna oud-op-nieuw gevoel).

Op Diwali hebben we met een aantal jongen, die niet naar huis konden, met ballonnen gespeeld. We hadden ballonnen waar je allerlei figuren van kon vouwen, zoals een hond of een bloem. De kinderen vonden het volgens mij helemaal leuk, al waren ze in het begin wel bang dat de ballon zou knappen. Bijzonder om te zien hoe creatief ze zijn met het knutselen met blaadjes van de bomen, maar ze vervolgens niet weten hoe ze een knoop in een ballon moeten leggen.

Diwali is vooral een feestdag van de hindus. Hier in Pondicherry leven ook veel christenen. Mooi om te zien hoe mensen met verschillende geloven hier zo naast elkaar leven. Ook op het project is dit terug te zien. De Don Bosco Boys Home is heel christelijk. Iedere dag wordt er meerdere keren gebeden en geloof staat centraal. Van de 100 jongens zijn er echter ongeveer 60 hinduistisch. Het hinduisme kent weer heel andere gewoonten en gebruiken dan het chtristendom. De hinduistische mensen gaan naar de tempel en offeren daar kokosnoot en fruit voor de goden. Een heel aantal jongens draagt een rood touwtje om hun middel, wat hun zal beschermen tegen de slechte goden.

Op een dag als Diwali, wordt iedereen speciaal aangekleed ook de kinderen. Vooral de meisjes worden echt als poppetjes opgetut, met veel glitters, franjes en som szelf hoge hakken. Dit is een grote tegenstelling met de kindjes die we in Salem hebben gezien. In Salem is een project waar hele jonge kinderen, die van de straat komen, worden opgevangen. Deze kinderen lopven vaak helemaal verwaarloosd en doodsbang over straat. Een aantal van deze kinderen wilden niet de naam van hun ouders zeggen, omdat ze bang waren dat ze weer terug naar hun ouders moesten. Het gaat hier om kinderen rond de 3 jaar.

Op straat komen regelmatig mensen bedelen. Soms zijn het ook gewoon scouting-jongens die vragen om 10 Rs, waarschijnlijk voor een snoepje. Het is heel vreemd als mensen waarvan je het niet verwacht in eens om geld komen vragen. Ik denk dat deze mensen het idee hebben, dat wij geld genoeg hebben, omdat we wit zijn. Aan de andere kant willen mensen ons ook veel dingen geven, omdat we wit zijn. Laatst was er een gezin op het project, die snoep sponsorde voor de jongens. Vervolgens kwamen ze dankjewel tegen ons zeggen en dat we gezegend waren. Dat is heel maf, want naar mijn idee moesten wij juist dankjewel tegen hun zeggen voor het snoep. Het is nog steeds mooi om te zien hoe graag de jongens eten met ons willen delen!

In Nederland verdien ik mijn geld met poetsen, maar hier mag ik het absoluut niet. We hadden geschilderd en de jongens hadden er een enorme bende van gemaakt, overal verf. Ook het schoonmaken schoot niet zo op, want ze waren meer aan het klieren dan iets anders. Ik wilde een doek pakken, maar dat wilde ze absoluut niet. Uiteindelijk heb ik het toch gedaan hoor. De mensen hier zijn ook helemaal verbaasd als ze horen dat wij in Nederland geen eigen kok en eigen schoonmaker hebben.

Een andere grote tegenstelling heeft met temperatuur te maken. Overal hangen airco's en ventilatoren en daar zijn ze ook erg trots op. De jongens wijzen in de rij op weg naar school regelmatig naar een airco. Wanneer het echter 27 graden wordt, gaan de mensen truien en oorwarmers dragen. Een poosje geleden had het veel geregend en was het dus afgekoeld naar 25 graden, zaten alle jongens met oorwarmers en een dekentje om voor de televisie.

In India is er altijd leven op straat en overdag veel drukte. Begin november bezochten we de Ashram in Auroville. Dit is een zelfvoorzienende gemeenschap, waar mensen leven vanuit verschillende landen. Zij hebben een soort mediteerruimte, een gouden bol, gebouwd. Deze ruimte is van binnen helemaal wit en bovenin zit een gat, waardoor het zonlicht naar binnen kan schijnen. Dit zonlicht valt dan op een kristal. In vergelijking met alle drukte van India, hing in deze ruimte een enorme rust. Het was bijzonder om daar te zijn.

Westerse mensen vinden ze hier geweldig, dus ook op de televisie zie je veel witte mensen. De vrouwen op televisie zijn dan vaak erg sexy gekleed. Hier op straat zie je dat dus nergens. Ook langs een man zitten is niet toegestaan. Afgelopen week zaten we in de tempo, een soort taxi, een jongen ging naast mij zitten, maar werd meteen weggestuurd door de chauffeur. Hij moest op een ander bankje gaan zitten, want een vreemde man en vrouw mogen niet naast elkaar zitten. Ik moest hier eigenlijk wel een beetje om lachen..

Ook de welbekende tegenstelling rijk en arm is hier heel groot. Lopend door de straten kom je soms enorm grote, dure huizen tegen, terwijl het volgende huisje gemaakt is van afval.

Onze tijd op 't project zit er bijna op. Aan de ene kant is dat fijn, ik heb zin om te gaan reizen en vind het fijn om straks weer thuis te zijn en iedereen weer te zien. Ergens is het ook niet leuk. Het is niet leuk om afscheid te nemen op het project en ik denk dat ik de blije enthiousiaste jongens ook zeker ga missen. Ik kon hun een leuke tijd bezorgen, maar zij maakte mij ook zeker aan het lachen. De jongens beginnen nu een beetje door te krijgen dat we volgende week gaan vertrekken. Dit levert vaak sippe gezichten op en vragen als 'Kom je volgend jaar weer terug?'.

Dan gaat 3 december ons volgende avontuur beginnen. Eens kijken hoe de tegenstellingen tussen Zuid en Noord India zijn. We gaan eerst met de trein naar Kochi, waar we ongeveer een week blijven en dan vliegen we naar Delhi. We zullen hier dan nog 18 dagen rondreizen.

Het zou zomaar kunnen zijn, dat dit mijn laatste blog vanuit India is, want ik weet niet of ik nog een computer tegenkom onderweg.

Dus bij deze alvast hele fijne kerstdagen! Ik vind het leuk dat zoveel mensen met belangstelling mijn blog hebben gevolgd en ook de reacties zijn iedere keer weer een feest om te lezen. Dankjewel daarvoor!
Ik kijk er naar uit om iedereen in december/januari weer te kunnen zien!

Liefs,
Kim